WIELKIE ŚNIADANIE

Twórczość Fernanda Légera, pełna ekspresji i optymizmu, zapewniła mu szczególną pozycję wśród artystów XX stulecia. Niemal od początku kariery Léger żywo interesował się miejscem człowieka w świecie techniki, zdominowanym przez maszyny. Ze specjalnym upodobaniem ukazywał w swoich obrazach przedmioty użytkowe; również figury ludzkie traktował jak strukturę czysto funkcjonalną - jak przedmiot.
Zafascynowany cywilizacją przemysłową a także problematyką społeczną, dał świadectwo swych czasów w nowatorskim, ale zarazem bezpośrednim i żartobliwym stylu. Lubił wielkie formaty, toteż podejmował realizację monumentalnych obrazów i dekoracji ściennych. Konsekwentnie dążył do integracji sztuk plastycznych z życiem codziennym - na ulicy, w mieście, w kościele. Projektując dla kościołów i kaplic dzieła wyrażające jego idee w języku zrozumiałym dla wszystkich, Fernand Léger uczestniczył również w odnowie sztuki sakralnej we Francji.

Fernand Léger. Wielkie śniadanie (albo: Trzy kobiety), 1921.

Musem of Moder Art, Nowy Jork.

Na początku lat dwudziestych Léger pracuje intensywnie. Wykonuje niezliczone studia olejne i w ołówku, które doprowadzą w rezultacie do powstania obrazu Wielkie śniadanie, znajdującego się dziś w Nowym Jorku. Figura ludzka powraca tu na uprzywilejowane miejsce. Trzy nagie kobiety można usytuować w tradycji Trzech Gracji, jakże często przedstawianych od czasów renesansu, oraz dziewiętnastowiecznych odalisek. U Légera oczywiście, ujęcie tematu wyróżnia się oryginalnością i nowoczesnością, cechującymi całą sztukę tego artysty.

Kontrast - filar jego estetyki - wyraża się w wielu różnych opozycjach. Krągłe kształty kobiecych sylwetek kontrastują z geometryczną architekturą drugiego planu. Pionowe i poziome linie tła powtarzają się w upozowaniu postaci: jednej siedzącej i dwóch leżących. Twarze są całkowicie pozbawione wyrazu. Léger pisze na ten temat:

"Figura ludzka, ciało, nie mają dla mnie znaczenia większego niż gwoździe, są niczym innym jak walorem plastycznym i mogę je wykorzystywać jak chcę".

Szkic w ołówku Wielkiego śniadania dowodzi, jak bardzo szczegółowo artysta opracowuje każdy element z osobna, w dużym formacie. Zestawiając poszczególne szkice, dochodzi do sedna w końcowej wersji dzieła. Linie są tu doskonałe, sylwetki zredukowane do kilku modułów, a całość uwypuklona czarnym konturem obrysowującym prawie każdy element.

źródło:

WIELCY MALARZE, ICH ŻYCIE, INSPIRACJE I DZIEŁO.
Wydawca: Eaglemoss Polska.