AD PARNASSUM

Niesłychanie bogaty świat malarski Paula Klee stanowi przegląd sztuki pierwszej połowy XX stulecia. Jego obrazy należą do najpiękniejszych przykładów ilustrujących ważniejsze prądy artystyczne tego czasu. Klee pozostaje głównie w kręgu ekspresjonizmu i abstrakcji, jednakże w swych pracach łączy różne style i techniki.
Będąc nie tylko malarzem, ale również skrzypkiem i poetą, podejmuje dialog z muzyką, kreując barwne symfonie o wielkim i niezwykle urokliwym, lirycznym nastroju.
Jest też jedną z najbardziej oryginalnych osobowości wśród wykładowców Bauhausu, unikalnej szkoły, która skupiała nowatorskich artystów reprezentujących wszystkie dziedziny twórczości plastycznej. Paul Klee, już za życia zaliczany do najwybitniejszych indywidualności w sztuce współczesnej, do dziś pozostaje równie ceniony.

Paul Klee. Ad Parnassum. 1932.

Kuntsmuseum, Berno.

Realizując na początku lat trzydziestych serię kompozycji skonstruowanych z szerokich barwnych pasów, Paul Klee zaczyna interesować się dywizjonizmem. Dzięki doskonałemu opanowaniu wielu technik malarskich, może sobie pozwolić na równoczesne próby w różnych kierunkach. Swoje obrazy dywizjonistyczne określa jako "obsiane punktami". Kontynuuje w nich tradycję neoimpresjonistów, którzy od końca XIX wieku kładli farbę na płótno małymi, punktowymi plamkami, oddzielnymi dotknięciami pędzla. Georges Seurat (1859-1891), który zapoczątkował ten nurt, twierdził, że melanż optyczny podnosi świetlistość obrazu. Klee powraca do doświadczeń starszych kolegów, ale wykorzystuje je na swój sposób. Seurat, aby uzyskać bardziej intensywną świetlistość, używał wyłącznie kolorów podstawowych i zestawiał je zgodnie z prawami kontrastu symultanicznego. Klee miesza farby na palecie i układa obok siebie szeregi punktów tego samego koloru. Jednocześnie też geometryczny, przeważnie czworokątny kształt płaszczyzn barwnych podkreśla jego związki z kubizmem.
W pracach tej serii odnajdujemy równocześnie ślad innych wpływów, mających tym razem swe źródło we Włoszech. Wielkie wrażenie zrobiły na artyście mozaiki, jakie oglądał w Wenecji, Rawennie i Palermo. Inspiracja ta nadaje obrazom Klee nowy wymiar i po raz kolejny dowodzi, jak wyjątkowy charakter miała jego twórczość, nie dająca się zamknąć w granicach żadnego konkretnego nurtu artystycznego.
Ad Parnasum stanowi najwspanialsze dokonanie wśród obrazów dywizjonistycznych Paula Klee. Tytuł jest bezpośrednią aluzją do Parnasu, mitycznej góry poetów. 
Znakomicie opisuje to płótno Will Grohmann: "Kolorystyka jest tu dość urozmaicona. Obserwator śledzi narodziny i ewolucję światła od poranka do południa. Wydłużony, wąski trójkąt powyżej słońca, to świt. Białawy klin nad świątynią, to południe. Nigdzie nie pokazał Klee fenomenu czasu tak sugestywnie jak tutaj".

źródło:

WIELCY MALARZE, ICH ŻYCIE, INSPIRACJE I DZIEŁO.
Wydawca: Eaglemoss Polska.