MADONNA ZE SZCZYGŁEM

 Rafael rozpoczął karierę artystyczną z końcem XV stulecia. Kształcił się u Perugina, lecz szybko wyzwolił się spod kurateli umbryjskiego mistrza, by zmierzyć się z największymi: Michałem Aniołem i Leonardem da Vinci. Pracując z wielkim zapałem, przyswoił sobie ich nauki i wkrótce zdobył uznanie wielu wpływowych osobistości. Jego pobyt w Rzymie zbiegł się z rozkwitem miasta, w którego przebudowie czynnie uczestniczył. W Watykanie malował cudowne freski, dekorował rzymskie pałace, przez pewien czas kierował budową bazyliki świętego Piotra.

W ciągu niespełna dwudziestu lat, Rafael zdobył rozgłos wielkiego artysty włoskiego renesansu. Szczególnie Madonny przyniosły mu sławę, która przetrwała wieki.

Jest bezsprzecznie jednym z największych artystów wszechczasów, choć przedwczesna śmierć położyła kres jego niezwykłej karierze.

Rafael. Madonna ze szczygłem - 1507.

Galeria degli Uffizi, Florencja.

Madonnę ze szczygłem namalował Rafael we Florencji, w roku 1507, dla Lorenza Nasi. Kiedy w roku 1547 zawalił się dom tego florentczyka, obraz został uszkodzony. Kilka lat później, odrestaurował go Ridolfo Ghirlandaio (1483-1561), ale dziś jeszcze widoczne są ślady tego zniszczenia.

Madonna ze szczygłem to jeden z najlepszych obrazów Rafaela z okresu florenckiego. Postaci Madonny i Dzieciątka oraz małego Jana Chrzciciela wpisane są idealnie w figurę trójkąta, formę kompozycyjną, którą Rafael zapożyczył od Leonarda da Vinci. W Madonnie ze szczygłem artysta kolorem modeluje formy i porządkuje kompozycję. Stosowane odcienie stwarzają spokojny nastrój, podkreślony jeszcze łagodnością łagodnością i tkliwością gestów Marii i obojga dzieci. Wszystkie trzy postaci, namalowane zdecydowanymi pociągnięciami pędzla, wydają się być pełne życia. Obraz nie ma tak religijnej wymowy, jak na przykład Madonny Belliniego; uroda kobiety i chłopców jest ludzka i konkretna. Jeśli zaś chodzi o pejzaż, nie jest on wyidealizowaną dekoracją, stanowiącą tło dla głównej sceny, lecz podkreśla i współtworzy niezmąconą pogodę ducha emanującą z trzech postaci.

"Artystom nie wolno postrzegać rzeczy takimi, jakimi są naprawdę, 

lecz w sposób pełniejszy, bardziej prosty, silniejszy.

Co więcej, trzeba by zachowali w sobie coś z wiecznej młodości,

nieustającej wiosny,

coś na kształt naturalnego upojenia."

                                                                         FRIEDRICH NIETZSCHE, 1889.

źródło:

WIELCY MALARZE, ICH ŻYCIE, INSPIRACJE I DZIEŁO.

Wydawca: Eaglemoss Polska