Po powrocie do Niemiec, Bӧcklin naucza na Akademii Sztuk Pięknych w Weimarze, ponownie udaje się do Włoch, tym razem do Neapolu. Przebywa na zmianę we Włoszech oraz w Niemczech i Szwajcarii, gdzie pracuje nad zamówieniami. Opuszcza definitywnie swoją ojczyznę w 1892 roku, z powodu złego stanu zdrowia. Zamieszkuje w willi niedaleko Florencji. Umiera w 1901 roku, pozostawiając dzieło naznaczone germańskim sentymentalizmem i wypełnione tajemnicą.
Arnold Bӧcklin. Wyspa umarłych (1880).
Museum der bildenden Künste, Lipsk.
W Wyspie umarłych oddaje Böcklin oddaje grozę i nieuchronność ostatniej podróży. Łódź posuwa się po spokojnych, ciemnych i zimnych wodach morza, w których odbija się pokryte chmurami niebo i fiołkowe smugi. Znajdująca się w centrum obrazu wyspa umarłych jest olbrzymią skałą, na której rosną wysokie czarne cyprysy - symbol żałoby, podziemnego świata starożytnych i wieczności.
W skale koloru białego i brązowego, żółtej i czerwonej ochry wyżłobione są otwarte groby z kolumnami, nadające tej cmentarnej architekturze charakter antyczny. W miejscu tym, symbolizującym koniec i unicestwienie, panuje cisza. Biała, prosta jak trzcina śmierć (lub ból) prowadzi do krainy zmarłych trumnę przykrytą tkaniną. Istnieje pięć wersji tego żałobnego i teatralnego tematu w pracach Bӧcklina.
"Jeśli poezja ma wyrażać uczucia,
malarstwo musi prowokować.
Obraz musi wywołać myśl w tym, kto go ogląda
i wywrzeć na nim wrażenie, podobnie jak utwór muzyczny."
ARNOLD BÖCKLIN
źródło:
WIELCY MALARZE, ICH ŻYCIE, INSPIRACJE I DZIEŁO.
Wydawca: Eaglemoss Polska
