APOTEOZA HISZPANII

W XVIII wieku malarstwo weneckie odzyskuje dawną świetność i sławę. Autorem tego sukcesu jest człowiek wywodzący się ze skromnej rodziny - Giovanni Battista Tiepolo. Współcześni porównują go do Veronese'a i rzeczywiście Tiepolo inspiruje się dziełami mistrza, by stworzyć w efekcie sztukę oryginalną i wyrafinowaną, cenioną na dworach książęcych i królewskich. Po latach pracy dla wielkich rodzin malarz umiera na dworze króla Hiszpanii, gdzie stał się jednym z najbardziej utytułowanych artystów. Pozostawił gigantyczną spuściznę. Czterysta płócien, dwadzieścia zespołów dekoracyjnych i dwa tysiące sześćset rysunków świadczy o geniuszu subtelnego przedstawiciela weneckiego rokoka - stylu, który jest pełnym wdzięku przedłużeniem włoskiego baroku. 
Tiepolo zawdzięcz swą sławę talentowi rysownika i wspaniałym widokom nieba. Nie bez kozery artysta celuje w malarstwie plafonowym. Bogacze i książęta zamawiając u Tiepola freski, zapraszają do swych pałaców niebieskie przestworza i wszystkie związane z tym cuda.

 Apoteoza Hiszpanii (fragment).

(1762-1766). Palazzo Reale (Sala Tronowa), Madryt.

 Tiepolo wykorzystuje obłoki, by likwidować działanie przyciągania ziemskiego; obłoki mogą też przenosić, ujawniać bądź skrywać postaci zaludniające jego nieba. 
"Popisowym numerem Tiepola jest na poły barbarzyńska scena triumfu, rozgrywająca się w orszaku płynących w powietrzu innych scen. Jego geniusz bawi się, mogąc zapełniać i przeładowywać niebiańskie powozy, często wyładowane sprzętem wojennym, a nawet brankami, które dzięki niemu stają się lżejsze od powietrza. Jest mistrzem w tej zabawie, mistrzem w tworzeniu rozkosznej iluzji" - podsumowuje pisarka Mary McCarthy. 
Giovanni Battista Tiepolo podejmuje się, ostatni już raz, owej gry powietrznej we fresku zdobiącym pałac królewski w Madrycie. Ma sześćdziesiąt sześć lat, kiedy wspomagany przez dwóch synów Lorenza i Giandomenica, rozpoczyna gigantyczną pracę. Na plafonie sali tronowej, maluje Hiszpanię w glorii. Tiepolo przywołuje na świadków apoteozy Herkulesa i Apollona, zaś po bokach rozmieszcza postaci alegoryczne, w tym Chwałę w żółtej sukni, która jest widoczna w prezentowanym tutaj fragmencie jego dzieła. Na otaczającym fresk gzymsie podziwiać natomiast można sceny zwycięstw Korony hiszpańskiej. 
Po wykonaniu tego zadania Tiepolo wrócił do malarstwa olejnego.

"Jego postaci zdają się płynąć gdzieś w przestworzach

na zawrotnej wysokości,

a oszołomiony widz, tracąc poczucie rzeczywistości,

doznaje wrażenia, 

że razem z nimi unosi się nad ziemią."

                                                            ADAM BOCHNIAK, HISTOTYK SZTUKI

źródło:

WIELCY MALARZE, ICH ŻYCIE, INSPIRACJE I DZIEŁO.

Wydawca: Eaglemoss Polska.